Een week Nl: verademing en ergenis
We leven afgelopen week een paar dagen het leven voordat we kids hebben. We verlekkeren ons in de nieuwe Albert Heijn vlakbij het Beatrixplein: wat een keuze… We maken een wandeling naar de Italiaan om een grote bak ijs te halen, we halen pizza en wok-to-go. Heerlijk om even niet te koken en aan het einde van de dag op de bank met eten en laptop op schoot ongegeneerd RTL-boulevard, de kick-off van Boer zoekt vrouw te kijken en ook nog een zak drop op te eten. Hoe snel wen je aan het grote aanbod van van alles! In Oostenrijk kijk ik nooit tv en halen we nooit eten. Daarom is het waarschijnlijk ook zo leuk om er nu gewoon extra van te genieten.
Eigenlijk willen we pas rond Sinterklaas 2 weken richting Nederland. Maar na het drukke zomerseizoen borrelt het eind augustus om even naar Nl te gaan. Na de laatste gasten en voordat Ibon naar de Kindergarten gaat. We kunnen via via in een huis verblijven, vlakbij ons oude huis in Utrecht. De bewoners zijn met ‘t gezin een paar maanden op reis. Een supermogelijkheid! De kids logeren een paar nachten bij opa en oma en wij hebben even tijd samen.
Tijd om een gesprek samen af te maken, zonder tijdsdruk. Tijd om zo lang als je wilt in bed te blijven liggen. Tijd om nu eindelijk eens kleding voor het Berghutlogo uit te zoeken. En tijd voor paar inspirerende ontmoetingen in Seats2Meet in Utrecht. Met 2 mensen met wie ik heb afgesproken en met bekenden die ik er spontaan tegenkom. Ja, want dat gebeurt daar. Heerlijk.
Gonnie [nu weten we het zeker: er hangt een single-sneeuw-midweek in de Berghut in de lucht!]
Josje [de powervrouw achter de Powerdag]
Annekee [een vrouw met een verhaal]
Amira [oud-Berghutgast en talent met kinderen]
Floris [een bron van fantastische ideeën!]
Frank [als zeer prettig ervaren trainer van de training ‘Werken met bezieling’ die ik in 2005 volgde en inmiddels ook zelfstandig ondernemer is].
Dank jullie wel!
Ik verbaas en erger me ook. Aan onaardig en klantonvriendelijk winkelpersoneel. Aan mensen die midden op straat lopen met oogkleppen op waar ik met de fiets met slapende Ibon achterop amper doorheen kom. Aan de bananenschil waar ik iemand over zie uitglijden. Waarschijnlijk zijn dit niet zozeer de verschillen tussen Oostenrijk en Nederland, maar tussen stad en platteland.
Daarnaast heb ik ook mijn persoonlijke uitdagingen. We hebben weinig afspraken gemaakt en toch voelt het – hoe leuk allemaal! – bij elkaar als druk. En ik blijf het lastig vinden om te constateren dat ik veel bekenden in Nederland niet kan zien. Gewoon omdat ik er de tijd niet voor heb. Ik merk dat ik iets aantrek van wat ze eventueel zouden kunnen denken als ik ze niet op zoek. Herkenbaar voor velen in het buitenland vermoed ik.
Toch voelt het alsof Nederland altijd dichtbij zal blijven. In de auto terug zeg ik tegen Hans: “We zijn helemaal geen buitenlands bedrijf. We hebben een Nederlandse onderneming in het buitenland en ik zal me altijd Nederlander blijven voelen.” Jammer dat Nederland geen hoge bergen heeft!
PS: tegen onze gewoonte een bericht zonder zelfgemaakte foto’s. Die maken we in de bergen volop, maar dat vergeten we in Nl!