“Hoe bevalt het jullie?”

29 September 2009

Toen we tijdens hun bezoek aan de Berghut aan Winold en Petra vroegen wat zij leuk zou vinden om in onze nieuwsbrief te lezen, zeiden ze alletwee: “Ik wil graag weten hoe het met jullie gaat. Hoe bevalt het jullie? Is het wat jullie ervan hadden verwacht?” Goeie vraag, waar Hans en ik ieder een eigen gevoel bij hebben.

Hans: “Als ik alles in één woord moet samenvatten, is het voor mij: intensief. Zowel in alle positieve belevingen die we meemaken, als ook in de dingen die niet zo gaan als dat we gepland hadden. Ik beleef het allemaal intenser dan in Nederland. En wat me ook opvalt: er gebeurt zo ontzettend veel. Aan de ene kant vliegen de weken om, aan de andere kant gebeurt er zoveel afwisselends dat iets wat nog maar net is gebeurd, alweer heel lang geleden lijkt.

De eerste twee maanden waren druk en was ik in mijn hoofd veel bezig om de verbouwing op de rit te krijgen. Daarnaast waren er veel losse eindjes die allemaal aandacht en energie vroegen. Na twee maanden wordt de focus wat duidelijker richting de opbouw en komt ook het eindresultaat concreter in zicht. Dit geeft me aan de ene kant rust, aan de andere kant af en toe ook de zenuwen. Vragen als “Krijgen we het af?” en “Hoe gaat het nieuwe leven ons bevallen?” spoken door mijn hoofd.

Ik kom mezelf ook regelmatig tegen. Een eigen bedrijf is anders dan onderdeel uitmaken van een bedrijf als Deutsch Telecom. Elke euro die je uitgeeft, heb je zelf verdiend en moet je ook weer zelf terugverdienen. Als er dan grote uitgaven mijn en ons pad kruizen, moet ik het grote plaatje in het oog houden. Maar dat valt me af en toe zwaar.

Ook het samen runnen van een bedrijf is wennen. Privétijd en werk vloeien 100% in elkaar over. Vaak is dat oké, maar af en toe is het lastig, zoals met grote uitgaven en met bepaalde lastige beslissingen of onderwerpen. Deze neem ik letterlijk mee naar bed. Daarnaast niets dan lof voor de inzet en passie van alle hulptroepen. Het is heel gezellig en inspirerend. Wat echter wel wennen was, is dat we zelf de grens moeten trekken als we privétijd nodig hebben. En een beetje op tijd naar bed blijven gaan, want de jongens kennen het woord ‘uitslapen’ nog niet.

Die passievolle hulptroepen zijn een heerlijke warme deken. Mensen die het leuk vinden om met ons de Berghut tot een succes te maken. Mensen door wie wij gesterkt worden in wat we doen. Wat mij steeds duidelijker wordt, wat Nel al langer preekt: “Het komt allemaal goed!” Ik begin dat steeds meer te voelen, maar het is een verandering van mijn levenshouding en dat gaat niet vanzelf. Het is een uitgangspunt dat ik graag met mijn hele hart wil ondersteunen!”

Nel: “Als je vraagt of het bevalt en of het is wat we hadden verwacht, vind ik het erg lastig om daar antwoord op te geven. We zijn hier nog maar 3 maanden en er gaat nog zoveel komen! Soms denk ik en voel ik: “Het is nu al een succes.” Gewoon door hier te zijn, samen met Hans en de kids, in een fijn huis wonen, door de mensen om ons heen die bezig zijn met wat ze leuk vinden, met bergen die er elke dag anders uit zien, de schitterende herfstkleuren die we nu zien, de koeien die ons naast de tuin toekijken en het vele mooie weer. Maakt niet uit wat er nog komen gaat, het heeft al zoveel gebracht.

Dat wil niet zeggen dat het soms ook pittig is. Iedere verandering is even schakelen; dat waren er de laatste maanden in Nederland al heel wat, en nu hier ook. Zelf vind ik de taal lastig. Ik merk dat ik Duits praten – vooral als ik niet zo fit ben – graag vermijd, maar dan spreek ik mezelf even toe: kom op! De drempel wordt gelukkig steeds lager. Soms gaat het praten vanzelf, soms kom ik slecht uit mijn woorden. Ik wil het meteen goed doen en denk te veel na. Hans praat gewoon en ook al iets het niet altijd Duits, hij doet het gewoon.

Als mama blijf ik het spannend vinden voor de kinderen, waarschijnlijk spannender dan zijzelf. En dan voornamelijk als ze naar opvang. Ibon vindt het inmiddels helemaal leuk om twee dagen per week naar de oppasmoeder te gaan. Ze vindt Ibon een zeer aangenaam kind, fijn om te merken. Over Tobi zei ze de laatste keer: “Hij kan net zo hard huilen als Laura.” Ik heb Laura meegemaakt bij de oppas en dat was héél hard… Tuurlijk, het hoort erbij, maar gaat me aan het hart…

En vriendinnetjes: sorry dat ik zo weinig van me laat horen! Wanneer kan ik het allemaal doen? We zitten echt geen moment stil. Veel intensief contact me lokalen hebben we ook niet eens. Het is altijd kiezen tussen de vele dingen die je kunt en moet doen. Druk druk druk, dus… Toch voelt die druk niet vervelend. Maar het schuldgevoel is er wel. Ik ga ervan uit dat al we elkaar weer een keer mailen of zien, dat het oké is!

En gister tijdens een kop thee in het zonnetje vraag ik aan Irene – onze kok voor deze winter – wat ze van de Berghut vindt nu ze hier is, versus de beelden die ze had voordat ze hier een week kwam. Ze vindt de bergen zo mooi en: “Ik heb me weer verbaasd hoeveel tijd een gezin kost. Dat gaat gewoon 24 uur door.” Andere vriendinnetjes met kinderen mailen het ook: “Hoe doe je dat allemaal?” Ik weet het niet. Als je iets wilt, lukt het blijkbaar?”