11 juli: ons eerste uitje: Grossglockner Hohestrasse
“Wij vonden het zelf grandioos en dat gunnen we jullie ook, dus wij passen een dag op de kinderen. Anders gaat het er voorlopig vast niet van komen voor jullie.”
Dit aanbod van mijn moeder en Jan klinkt wel erg leuk… Wat lief. We kunnen zelf inderdaad wel een rustdag gebruiken. En onze gasten iets aanbevelen gaat beter als we het zelf ook hebben meegemaakt en gezien. Het weer werkt gister – toevallig ook onze trouwdag- aardig mee.
We rijden na een half uurtje op een weg van 48 kilometer met 38 haarspeldbochten richting de Grossglockner. Aangekomen aan het einde van de weg, ben ik in slaap gevallen… We hebben een paar avonden iets te lang doorgewerkt. Het frisse windje maakt meteen weer wakker. Erg mooi, maar ook schrikbarend hoe de gletsjer onder de hoogste berg van Oostenrijk de laatste tientallen jaren is gekrompen.
Op de terugweg stoppen we bij een ander groot uitzichtpunt. Ook Hans kan zijn ogen niet meer open houden. Volledig in de grijze wolken liggen we samen in de auto te slapen, ha ha ha! En als Hans na een tijdje weer wakker wordt, is de hemel opgebroken. Wauw! Binnen een kwartier is het weer volledig grijs.
Wat een mooi kado.
