20 juni: Superzwaaifeest met ontlading!
“Ik moet me even realiseren waarom we dit feest geven. Mmmm, omdat we weggaan…”
We zijn de laatste dagen zo druk met de voorbereidingen voor het feest en vooral de laatste loodjes van de website, dat zaterdagavond om 20.15 uur tot ons doordringt dat we nu echt weggaan. Na een jaar voorbereidingen is het bijna zover. Vanavond komen veel vrienden en familie ons uitzwaaien.
Op de muur van de schuur bij mijn zus aan het Abcoudermeer zijn beelden van de Berghut te zien. Bekenden druppelen binnen. Zelf kan ik het maar kort droog houden. Als ik de lieve kaartjes lees van mijn vriendinnetjes en bekenden zie die ik langere tijd niet heb gezien. En vanavond kan ik niet eens normaal met ze bijpraten… Ik weet dat ze dat niet erg vinden, maar ik wel!
De Griffioentjes zingen ons toe met het Kabouter Plop Jodellied. De muziek wil niet helemaal meewerken, eigenlijk de hele avond niet – de muziekkaart is opgeblazen waardoor de muziek uitvalt – maar dat mag de pret niet drukken. Maar voordat het gejodel begint, word ik in een echt Oostenrijks Heidipak gehezen! Met gekregen Hollandse pannelappen als opvulling is het plaatje compleet. Hans had al lederhosen van zijn collega’s gekregen. Dus daar kunnen we mee aankomen!
Dit moment grijpen we aan om even een kort woordje te doen. Onvoorbereid. Daar is Hans beter in dan ik. En ik had so wie so geen woord droog uit kunnen brengen! Bij iedereen die ik zie, flitst er van alles door mijn hoofd.
Hans houdt het wel droog en loopt lachend rond. Van zijn oud-studentenverenigings- en wielrengenoten krijgt hij een wielrentenu. En niet zomaar eentje: een tenu van de Berghut! De mannen wilden al een tijdje een nieuw tenue en kwamen op dit idee. Ik heb meegekeken met het ontwerp; Hans wist van niets. Er zijn negen unieke exemplaren. Een echte verrassing!
Aan het einde van de avond zie ik een grijze houten Berghut staan. Hij ruikt nog naar verse verf. Wat gaaf: een poppenkast! Ralf, die krijgt absoluut een plek in de kinderopvangruimte.
Na een mooie, gezellige en veel te korte avond babbelen we met Tineke op de bank in de schuur nog even na. Even terugkijken. Hoe gezellig ook, we gaan toch maar naar bed. En om 3.45 uur sluiten we onze ogen en wordt de Berghutdroom bijna werkelijkheid…
Iedereen enorm bedankt voor het er zijn en de leuke en originele bijdragen. Super!!!! We gaan jullie missen!
