Ondertussen in Zwitserland…
Het is hier genieten! Gister heerlijk samen geskied op zonovergoten pistes, lekker ongestoord slapen en – voor ons gevoel – oneindig lang met de Berghut bezig kunnen zijn. Erover praten, dingen maken, nadenken.
Tegelijkertijd is het dubbel: we zijn voor de laatste keer in Chez Nel. Op een of andere manier beleef je dingen anders en intenser als je weet dat het (voorlopig) de laatste keer is. En we missen Ibon en Tobi… We zijn nog niet eerder zo lang zonder hen geweest! Gelukkig vervelen ze zich niet. Hun nichtjes, die in de buurt van Hans zijn vader en Truus wonen, zijn dol op ze.
Omdat we hier nog een en ander op te ruimen en verzamelen hebben, vandaag geen skidag. Dat is geen straf, hoor, want voor vandaag hebben we ook een bezoekje naar de Hamilton Lodge in gedachte, gerund door een Nederlands stel. Een paar weken geleden wijst een van mijn zussen ons erop. Wow, wat een gave site, inrichting en lokatie! We zien er veel van onze ideeen in terug.
Op het zonovergoten terras op 2100 meter hoogte met uitzicht op talloze witte toppen, trekken we na een warme hap de stoute schoenen aan en stellen ons voor aan eignaar John. Hij moet eigenlijk zo weg, maar hij neemt toch de tijd om te vertellen over zijn ervaringen, open en eerlijk. Ervaringen waar we veel van kunnen leren: over personeel, integreren, doorzettingsvermogen, werk en prive. Ook zij hadden destijds geen ervaring in de horeca en zijn met vallen en opstaan gekomen waar ze nu zijn. Ontzettend knap.
Na een leuk gesprek van een uur moet John echt weg. Aangezien ook wij via de gondel naar het dal gaan, biedt hij ons aan mee daar naartoe te gaan op de snowscooter. Ik zie Hans zijn ogen glinsteren. Daar zeggen we geen ‘nee’ tegen. Zoef, daar gaan we! We zijn deze middag weer een bergervaring rijker. Bedankt voor je tijd en verhaal, John!
