half januari: Chez Nel-verkoopcontract getekend
Afgelopen weekend is het dan zover: de verkoop van Chez Nel – ons vakantieappartement in Zwitserland – wordt formeel. Hans rijdt met de nieuwe Belgische eigenaren mee heen en terug (van vrijdag tot en met donderdag) en verblijft in Chez Nel. Hans heeft heel gezellig en geweldige verse sneeuw. Ik ben best jaloers op ‘m… Hij kan gewoon 5 dagen skiën (ik kan me nier meer herinneren wanneer ik dat heb gehad…) en on-onderbroken nachten maken… Maar ik ben heel blij voor ‘m en hij mag – ik bedoel: moet – er vooral van genieten!
Ondertussen in Utrecht…
Best pittig, bijna een week alleen met de kids, maar een interessante uitdaging 😉 We doen het voor het hogere doel, toch? Een paar dagen voor Hans zijn vertrek word ik (weer) overvallen door de griep. Ook Ibon is ziek. Hans kan donderdag gelukkig eerder thuis komen van zijn werk. Jeetje, hoe doe ik dat de komende dagen? Gelukkig kan Ibon twee nachten naar mijn moeder (thanks, mam). Op vrijdagmorgen hijs ik me in de kleren voor de nieuwe bewoners die met een technisch bouwkundige langskomen (gelukkig, we hebben geen bouwval verkocht). Daarna wordt Ibon opgehaald. Eitje met alleen Tobi, zou je zeggen. Helaas had hij bedacht zijn ‘regeldagen’ nu te plannen (voor de niet-ouders onder ons: dan wil de kleine heeeeel vaak drinken zodat je hoeveelheid voeding zich aanpast op zijn grotere behoefte). Tobi en ik zaten een soort van vast aan elkaar… Gelukkig voel ik me zondag weer ietsie beter als ik Ibon ophaal.
Woensdagavond doe ik om 21.45 uur het licht uit. Een record-vroegslapen sinds tijden! De nacht lijkt veelbelovend te worden. Heerlijk. Inderdaad veelbelovend… Om 23.30 uur word ik door een huilend roepende Ibon gewekt: hij heeft overgegeven. Alles schoongemaakt en ik doe weer een poging. Helaas… Ibon belandt in ‘het grote bed’. En als ik bijna weer slaap, wordt Tobi wakker die ook voorlopig niet rustig gaat slapen. ‘s Morgens word ik tussen Tobi en Ibon opgepropt in wakker. Ik had nog wel een uurtje kunnen slapen. Helaas, de verwarmingsmonteur komt tussen 8-12 uur, grrr… Overdag kan Ibon geen eten binnenhouden. Grootste zorg: dat-ie voldoende vocht binnenkrijgen. ‘s Middags ontvang ik Hans met open armen. We hebben het weer gerooid! En ik realiseer me tegelijkertijd hoe ouders het hebben die hun kinderen alleen opvoeden. Petje af…
Kortom: een goede proef voor het drukke Berghutleven! 🙂
