Een jaar Berghutavontuur voor Martin
“Ik moet er nog steeds aan wennen
dat ik mijn werk mag onderbreken om een rondje te gaan fietsen,
als het mooi weer is.”
Net voor vorig winterseizoen krijgen we een mail van Martin: hij wil uit het 9-5 werkritme komen en een tijdje in de Berghut komen werken. We kunnen heb niet blij maken met werk zoals we dat 7 jaar lang deden. Maar wel met een jaar allround ondersteuningsrol: van klusjes doen tot meewerken en -denken met de Berghut, de DroomplekAcademie, het Proefhotel en Berghutje. En af en toe met onze kids leuke dingen doen. Sinds 1 april lukt het Martin stap voor stap om zijn 9-5 ritme los te laten…
Kun je iets over jezelf vertellen? Waar kom je vandaan, passies, kwaliteiten.
“Friese roots, optimist, mensenmens en sportfanaat. Dat ben ik in een notendop. Mijn naam is Martin en ik ben 31 jaar. Alvorens ik naar Oostenrijk kwam heb ik altijd in Friesland gewoond, eerst in het oosten van de provincie en de laatste anderhalf jaar in het westen, in 1 van de Friese 11-steden.
Ik word enthousiast als het over sport gaat. Passief, maar bovenal actief. Wielrennen, hardlopen en voetbal hebben mijn volle aandacht, maar ik kan ook genieten van vele andere sporten en activiteiten. Ook houd ik van de bergen. Als ik een berg zie vraag ik mezelf altijd af: “Kan ik daar ook fietsend of lopend naar boven?”. Dit alles doe ik bij voorkeur onder een stralende zon.
“Als ik een berg zie vraag ik mezelf altijd af:
“Kan ik daar ook fietsend of lopend naar boven?””
Daarnaast noem ik mezelf een ‘mensenmens’. Ik ben graag onder de mensen en hou van gezelligheid. Ook het delen van ervaringen of prestaties hoort daarbij. Ik vind het erg leuk om samen of in een groep activiteiten te ondernemen en achteraf de verhalen en ervaringen te delen. “Heb je dat uitzicht gezien?” of “Die klim, vond je die ook zo zwaar?”
Wat heb je de afgelopen jaren gedaan in je werk?
Na het afronden van mijn HBO-studie Communicatie ben ik zonder tussenpauze in het bedrijfsleven gerold. Bij mijn stagewerkgever, een allround designbedrijf, begon ik dan ook aan mijn eerste ‘echte’ baan in de functie van marketing- en salesmedewerker. Ik was verantwoordelijk voor grafische werkzaamheden, zoals huisstijl- en logo-ontwerp en pakte een deel van de verkoop op. We verkochten onder andere bedrijfskleding en relatiegeschenken.
Na twee jaar wilde ik iets anders en ik kwam bij een landelijk werkend hoveniersbedrijf terecht, op een communicatieafdeling. Met z’n vieren runden we daar de ‘marketing-business’. Een erg mooie tijd waar we samen mooie dingen maakten en werkten aan soms grote projecten. Hier heb ik ruim zeven met heel veel plezier gewerkt.
Wat maakte dat je dacht: “Nu wil ik de stap zetten om naar het buitenland te gaan.”
Na 9 jaar in de marketing en sales te hebben gewerkt, veelal kantoorfuncties, kreeg ik het gevoel dat het anders moest. Ik wilde naar ‘buiten’. Het waren mooie jaren, maar het begon me te ‘benauwen’. Elke dag op gezette tijden werken, binnen zitten, vast ritme, veel computerwerk… Ik had het gevoel dat ik een ‘gewoontedier’ aan het worden was, gevangen tussen de luxaflex van het kantoor.
“Ik had het gevoel dat ik een ‘gewoontedier’ aan het worden was,
gevangen tussen de luxaflex van het kantoor.”
Wat me het meest tegen begon te staan was dat ik niet de dingen kon doen op de momenten dat ik wilde. Ik zag vanuit mijn kantoorraam letterlijk mensen hardlopen en wielrennen. Vooral als het zonnig was, dacht ik: “Dat wil ik ook.” Het kon eenvoudigweg niet en dat vond ik lastig. Ik heb goede werkgevers gehad, prachtige functies bekleed en met hele fijne collega’s samengewerkt. En de mogelijkheden waren er binnen het bedrijf misschien ook wel. Ik had alleen zelf eerder moeten ‘ontwaken’.
Je bent een paar jaar geleden een aantal maanden op reis geweest. Je vertelde dat je toen heel duidelijk voelde dat je niet meer in de structuur van daarvoor terug wilde. Toch verviel je daar weer in. Hoe komt dat?
“Dat kopt. Zes maanden lang reisde ik door prachtige landen, ontmoette ik ontzettend veel leuke mensen en zag ik de meest geweldige dingen. En, ik had een ‘gouden ticket’ op zak: ik kon na zes maanden onbetaald verlof terug te keren bij mijn werkgever. Dat was natuurlijk een droomscenario. Lekker reizen en mooie dingen doen in de wetenschap dat je weer inkomsten genereert zodra je terug bent.
Ik had me dan ook voorgenomen om in ieder geval voor een jaar mijn ‘oude’ baan weer op te pakken om vervolgens iets anders te gaan zoeken. Maar dat ene jaar werden er bijna vier. Zekerheid en vertrouwen wonnen het. En de noodzaak om de bestaande structuur te doorbreken was blijkbaar nog niet groot genoeg.”
“De noodzaak om de bestaande structuur te doorbreken
was blijkbaar eerder nog niet groot genoeg.”
Hoe ben je bij ons terechtgekomen? Hoe heb je over ons gehoord/gelezen? Waarom dacht je: daar wil ik naartoe?
“Het hele proces van “iets anders willen… maar wat?” heeft zeker een jaar gekost. Misschien wel 4 jaar. Eigenlijk heb ik vanaf de eerste dag na mijn reis tot de laatste werkdag in Nederland altijd gedacht: “Het kan anders”. De noodzaak moest er zijn. En daarna wilde ik de juiste plek te vinden.
Ik heb veel met andere mensen gesproken en heb ik heel veel ‘research’ gedaan op internet. Toen ik op de website van de Berghut kwam sprak het ‘plaatje’ me meteen aan. Online zag alles er verfijnd uit (marketingtechnisch gezien) met een mooie site, goed op social media etc. en ook de teksten op de site spraken me aan. Maar het belangrijkste, na bijna elke letter te hebben gelezen, was dat ik dacht: ‘deze mensen snappen mij en mijn verhaal’. Daarop heb ik een brief gestuurd en het bleek een gouden zet. Al vrij snel kreeg ik de uitnodiging om een keer te Skypen.
In eerste instantie wilde ik met gasten werken. Maar Hans en Nel hadden inmiddels besloten om het roer om te gooien en mensen met hun DroomplekAcademie te gaan begeleiden die eenzelfde avontuur wilden aangaan als zij. Het nieuwe concept stond dus in de kinderschoenen tijdens onze oriënterende gesprekken en ik zou minder met gasten gaan werken. Maar ik had het gevoel dat het me wel zou passen. En na drie goede gesprekken kwam het tot een akkoord. Fantastisch!”
“Als de zon schijnt en het werk het toelaat, ga ik lekker sporten.
Dan haal ik de uren in de avonden of in het weekend weer in.”
Je werkt hier net als in Nederland 40 uur per week. Wat maakt dat het nu toch anders voelt?
“Mijn dagen zijn niet meer ingekaderd. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn deadlines en planning en kan daar mijn (vrije) tijd op baseren. Als de zon schijnt en het werk het toelaat, ga ik lekker sporten. Dan haal ik de uren in de avonden of in het weekend weer in. Dat geeft een heel vrij gevoel. Ik heb hier de eerste maanden wel moeten wennen aan deze vrijheid. Hans en Nel hebben me af en toe de fiets op moeten ‘sturen’. “Het is nu mooi weer, neem je ruimte.” Het lukt me steeds beter om die ruimte te nemen.
Wat doe je zoal? Hoe ziet een dag eruit?
“Mijn dagen zijn heel divers. Elke dag is anders. Ik timmer, werk in de tuin, redigeer teksten, doe vormgevingsklussen, maak Berghutje klaar voor nieuwe gasten. Eind mei heb ik in een lang weekend onder andere het ontbijt voor gasten verzorgd. De gemiddelde verdeling tussen computerwerk (marketing en teksten) en (buiten)klussen ongeveer 50/50. Elke week stellen we gezamenlijk de prioriteiten vast en daarnaast zien we wel hoe de week loopt. En als het lekker weer is? Dan pak ik tussendoor de fiets of trek ik de wandelschoenen aan om de uren op een later tijdstip in te halen.
“Ik heb grote en kleine grenzen moeten verleggen,
op het randje van of net buiten mijn comfortzone.”
Wat heb je over jezelf geleerd de afgelopen maanden?
De eerste maanden hier in de bergen zijn ontzettend leerzaam en soms ook intensief geweest. Ik heb grote en kleine grenzen moeten verleggen, op het randje van of net buiten mijn comfortzone. Een goed voorbeeld hiervan is het ‘krachtweekend’, een weekend met 10 gasten waarin ik elke ochtend het ontbijt verzorgde en grotendeels verantwoordelijk was voor de schoonmaak. Alles in deze week was nieuw voor mij, en dat was wennen. Heel erg wennen. Maar achteraf gezien is het een ontzettend goede leerschool geweest.
Maar ook op praktisch vlak, klussen, heb ik al heel veel geleerd. Dit mede dankzij de grote mate van vrijheid en verantwoordelijkheid die ik hier krijg. “Lukt het, mooi! Lukt het niet, dan halen we er een expert bij”. En dat is prettig werken. Leren is proberen – het credo van het Proefhotel – is dus ook in zekere mate op mezelf van toepassing.
Wat zijn de meest bijzondere herinneringen die je nu al hebt? Herinneringen en ‘moments of truth’s’ qua inzichten?
Bijna dagelijks doe ik hier bijzondere herinneringen op. Fraaie vergezichten, leuke gesprekken of mooie uitstapjes. Een mooi voorbeeld hiervan is een wandeling naar een van de zovele almhutten hier in de regio. Eenmaal aangekomen bij de hut was er naast de eigenaren (twee dames van middelbare leeftijd) niemand. Omringd door indrukwekkende natuur hebben we een uur lang (in het Duits) over van alles en nog wat gepraat, onder het genot van een huisgemaakt ‘butterbrot’ en een ‘almdudler’. Een herinnering om nooit te vergeten.
Naast fraaie herinneringen heb ik ook al goede inzichten opgedaan, inzichten waarmee ik hopelijk goede vervolgstappen kan zetten in de toekomst. Twee belangrijke en voor mij nu al waardevolle inzichten zijn: het niet meer 40 uur volgens ‘vooropgezet schema’ willen werken en dat het leven zonder luxe niet minder mooi hoeft te zijn.
“Het leven zonder luxe hoeft niet minder mooi te zijn.”
Tijdens mijn reis heb ik mezelf ook voorgehouden dat ik nooit meer 40 uur volgens vooropgezet schema wilde werken, maar destijds verviel ik er weer in. Ik ervaar nu in ‘real-life’ hoe het is om je eigen tijd in te delen en werk en vrije tijd met elkaar te ‘matchen’ en dat bevalt zo goed dat dit een heel waardevol inzicht is.
Dat je heel prettig kunt leven zonder al teveel luxe zie ik hier elke dag. Geen grote TV’s, geen grote auto’s, geen dure merkkleding. Beter een goede mountainbike of goede skibroek. Dat is hier zoveel waardevoller. De dingen die je hier écht gebruikt, daar geef je geld aan uit. Al het overige is bijzaak. Een heel waardevol inzicht dat hier misschien nog iets makkelijker hanteerbaar is dan in een land als Nederland.
Wat wil je aan andere mensen meegeven die niet bij zijn met de bestaande structuur waar ze inzitten?
Een bestaande structuur biedt vaak zekerheid, daarom blijf je er vaak ook (te lang) in hangen. Dat heb ik zelf ook gemerkt. Als je echt wat anders wilt, deel het dan. Vertel vrienden, familie en kennissen dat je iets anders wilt, maar misschien niet goed weet waar te beginnen. Tips van buitenaf brengen je vaak op het goede spoor. En probeer ook voor jezelf een doel te stellen.
“Als je echt wat anders wilt, deel het dan.”
Ik heb bijvoorbeeld tegen mezelf gezegd: “Voor het einde van dit jaar heb ik een andere baan of werk ik in een ander land”. Dat zorgt voor de welbekende stok achter de deur. Ook zul je voor jezelf duidelijk moeten hebben wat je écht wilt. Waar word je blij van. Mijn lijstje, een top-3, bestond uit ‘bergen, mensen en sporten’. Zo’n lijstje maakt het zoeken ook een stuk makkelijker en de kans dat je op een goede plek terechtkomt een stuk groter. Want werk is er altijd en overal, daar ben ik van overtuigd. Het is aan jezelf om de kansen te vinden en te grijpen.
Hoe ziet je leven er volgend jaar uit?
Dan hoop ik met een heel goed gevoel terug te kijken op deze werkervaring ‘in de bergen’. Dat ik dan veel heb geleerd, mooie herinneringen heb opgedaan en goede inzichten heb verkregen is een feit. Als ik zie wat ik nu al heb opgestoken en hoe vaak ik op het randje van m’n ‘comfortzone’ heb geleefd… dat is misschien wel meer dan alle werkjaren bijelkaar. En dat het leven op het randje van of net buiten je comfortzone niet altijd prettig is, à la, maar je leert er zoveel van.
En een langer verblijf in de bergen? Ik sluit het niet uit. Al zou ik met deze nieuwe inzichten misschien ook heel goed in Nederland uit de voeten kunnen. We gaan het zien, dat zijn de ‘zorgen voor morgen’. 🙂
